Osmanlı Devletinde Medreseler

Süleymaniye Medresesi İstanbul’un yedi tepesinden biri üzerine kurulmuştu. Medreseler’de haftada dört gün ders okutuluyordu. Her medresede talebelerin yatıp kalkması için hücre denen medrese odaları vardı. Talebelere günde iki defa yemek verilirdi. Süleymaniye Medreseleri yâni Sahn-ı Süleymaniye yapıldıktan sonra Dâhil Medreselerini tamamlamış olan talebelerden arzu edenler Sahn-ı Seman’a arzu edenler Sahn-ı Süleymaniye’ye devam ederlerdi. Süleymaniye medreseleri yapılıncaya kadar en yüksek müderrislik Sahn-ı Semân müderrisliği iken, Süleymaniye Medreseleri’nin inşâsından sonra müderrisler İbtidâ-i altmışlı yâni altmış akçe yevmiyeliden başlayarak Hareket-i altmışlı, Mûsıla-ı Süleymaniye Hamise-i Süleymaniye ve Süleymaniye ve müderrisliğin son kademesi olarak Dâru’l-Hadis’i Süleymaniye müderrisliğine yükselirdi[23].

Medreselerin olumsuz etkilerine gelince, Osmanlı Devleti’ndeki çöküşün başlangıcını, Kanuni Sultan Süleyman (1520–1566) devrine kadar götürmek mümkündür. Çünkü hadiselerin ortaya çıkışı ile sebepleri arasında belli bir zaman farkı vardır. Batı’dan oldukça ileri durumda bulunan Osmanlı Devleti’nin yükselme devrindeki refâh ve sükûnet, Kanunî Sultan Süleyman devrinin sonlarına doğru yerini yavaş yavaş huzursuzluk ve karışıklıklara bırakmaya başlamıştır. Osmanlı Devleti’ndeki çöküş sebepleri arasında tam bir iç içelik söz konusudur. Siyâsi, idâri, içtimâi, askerî ve kültürel bozulmalar biri birilerinden ayrı ayrı ele alınamayacağı gibi, aynı zaman da biri birilerine de sebep teşkil ederler.

Osmanlı Devleti XVI. yüzyılın sonlarına doğru gerilemeye başlayınca, ulemâdan kimi şahsiyetlerin, devlet idaresi ve yönetimdeki bozulmaların düzeltilmesi ile ilgili düşüncelerini padişahlara zaman zaman eserler ve lâyihâlar halinde sundukları görülmektedir[24]. Osmanlı Devleti’nin kuruluşuyla beraber tesisine başlanan medreseler[25], devletin gerilemesine paralel olarakta bozulmaya başlamıştır. Bozulan medreselerden mezun olan ulemâ da kendi sahasında yetersiz olmakla kalmayıp, bütün kötülüklerin kaynağı gibi görülmeye başlanmıştır.

Fatih’den sonra Kanuni Sultan Süleyman zamanında Medreseler’de Riyâziyât ve Tabiat dersleri çok önem kazanmıştır. Fakat bunlardan sonra bu derslere karşı düşmanlık başladı. Müsbet ilimlerin kaldırılmasına ve Medrese eğitiminin bozulmasına karşı ilk tepki XVII. yüzyılda Kâtip Çelebi(1609–1658)’den gelmiştir. O “Mizânu’l-Hak fi İhtiyâri’l-Ehak” adlı eserinde; “medreselerin içine düştüğü aymazlığı, gafleti müderrislerin bilgisizliğini ileri sürmüş ve öğretimde doğru yöntemlerin uygulanmasını, Batı’daki bilimsel gelişmelerden yararlanılmasını önermiş ise de bu görüşleri dikkate alınmamıştır[26] .

Padişah ve devlet adamlarından oluşan ıslahatçılar, Devlet’in başta Yeniçeri Ocağı olmak üzere, bütün müesseselerini ıslah etmeye çalıştılar. Bu süreçte “Medrese Teşkilâtı” da, ıslah edilmeye çalışılmıştır. Ulemâ’dan ıslahatçıların yanında yer alanlar olduğu gibi, yenilik hareketlerine karşı çıkanlar da olmuştur. Osmanlı Devleti’nin yükselmesinde önemli bir rolü olan ulemâ, devletin çöküşünde de menfi davranışlarıyla etkili olmuştur. Tarihin tekerrürünü düşünürsek, bazan devletimizi ve hürriyetimizi kaybetmek gibi acı bir gerçekle karşılaşırız.

Osmanlı Devleti’nin çöküşünde rolü olan, eğitim ve öğretim alanındaki bozulmaya bağlı olarak yetişen ulemânın yetersizliği bilinmesi gereken bir husustur. Bu dönemin ortaya çıkarılması, bugün eğitim ve öğretimle uğraşanların görevi sayılmalıdır. “Kütüphânelerimizde Osmanlı döneminden kalma henüz gün ışığına çıkmamış, değerlendirilmemiş ve dolayısıyla içlerinde nelerin bulunduğu hususunda yeterli bilgi edinilmemiş, yazma veye basma çok sayıda eser bulunduğu mâlumdur”[27]. Söz konusu eserler peyderpey tetkik edildikçe elimize eğitim tarihimize ait daha sağlıklı bilgiler geçeceği muhakkaktır.

XVIII. Yüzyıl sonlarına kadar Osmanlı Devleti coğrafi genişlik itibariyle Avrupa devletlerinin Rusya müstesnâ en büyüğü olma özelliğini korumuştur. Osmanlı topraklarındaki nüfus otuz beş milyon ile elli milyon arasında tahmin edilebilir. Osmanlı Devleti’ndeki nüfus genellikle Müslüman idi. Üç’te biri Gayr-i Müslim topluluklardı. Çok çeşitli kavimlerin tek bir devlet bünyesinde idare edilmesi çok tabi olarak güçtür. Bu sebeple devlet idaresinde meydana gelen bozukluklar zamanla diğer müesseselere de sirayet etmiştir. Tabidir ki, bundan medreseler de payını almıştır.

Koçi Bey, XVII. yüzyılda baş gösteren askerî, idâri ve ilmî bozuklukları izâh ederken; Kanuni Sultan Süleyman’ın divân toplantılarına çıkmamakla, sadece askeri erkânı değil, Beylerbeyileri dahi tanımadığını, İbrahim Paşa’yı derhal vezir-i a’zam yaptığını, kızı Mihrimâh Sultan ile evlendirerek vezir-i a’zamlığa getirdiği Rüstem Paşa’yı, temlik ettiği pek çok köyle bir hükümdar gibi zengin ettiğini, Rüstem Paşa’nın servetiyle birlikte zînet ve şöhretinin arttığını, kendi zamanlarına kadar sirayet eden hastalıkların başlangıcının bu tür uygulamalar olduğunu ve bu görüşlerin zamanının mütefekkirlerine de tesir ettiğini bildirmiştir[28].

Osmanlı’da devlet idaresinin bozulmasında, “dönmeler”diye tabir edilen yabancı unsurların idare de görev almasının da büyük rolü olmuştur. XVIII. yüzyıl merkezî siyâset kuvveti, yani saltanat makamı gittikçe zaafa uğramıştır. Bu hadisenin başlıca sebeplerinden birisi; en yüksek iktidar makamında bulunan Padişah’ın ve devlet idaresini yöneten zâtların ekseriyetle ihâtâ, iktidâr, liyâkat ve bilgice noksanlıkları ve ahlakça düşkünlükleri olmuştur. Osmanlı Devleti’nin çöküşünde iki tarihi neticenin devamı görülmektedir. Ülke arazisinin harici düşmanlar tarafından zapt ve istilâsı, diğeri ise; tebâyı oluşturan Gayr-i Türk ve Gayr-i Müslim unsurların câmiadan ayrılıp birer siyâsi heyet teşkil etmeleridir.

Osmanlı Devleti’nde, garip-yiğit ve gönüllülerden savaşlarda yararlılık gösterenlere ulûfe ve tîmar verilmekte idi. İçlerinden bir kısmı ilmiye sınıfına girmek için eğitimin parasız olduğu medrese ve imaretlerinde kümelenmeye başlamışlardır. Köylerinde çiftini çubuğunu bırakan bu boş insanlar, zengin şehirlerin ve çiftliklerin bulunduğu yerlere yığılıyorlardı. Bu yüzden de, tabî olarak asayişsizlik, cinayet, fuhuş, hırsızlık gibi olaylara sebebiyet veriyorlardı. Sözü geçen boş insanlar eşkıya gibi hareket etmelerine rağmen, hükümet bunları cezalandırmaktan aciz bir haldeydi. Bu çiftbozanlar hükümet hizmetlileri kadrolarından sıyrılmış, yâni hükümet kesiminde iken kanunsuz eylemlere girişmiş kişileri örgütleyerek “Celaliliğe” çevirmişlerdir. Ekonomik bunalımların sebep olduğu bu hareketler gün geçtikçe büyümüştür. Bazan bu gurupların azınlıklarla ortak hareket ettikleri dahi görülmektedir.

Celâlilerin ortaya çıkışları, III. Sultan Mehmed’in padişahlığı (1595–1603) dönemine rastlamaktadır. Ortadan kaldırılması ise I. Sultan Ahmed (1603–1617) dönemindedir. 1595–1617 yılları arası “Celali İsyanları” uzun süre iç bünyeyi de dolayısıyla devleti meşgul etmiş ve sarsmıştır. Kara Yazıcı ve Hüseyin Paşa en meşhur celâli hareketlerinin mümessilleridir. Medrese talebesinin bir kısmı da bu hadisede önemli bir gurubu meydana getirirler. Suhte hareketleri olarak bunlar zikre değer. Osmanlıların çöküşünde tutarsız bir mâli politika güdülmesinin sonucu olarak ortaya çıkan iktisâdi buhranın da çöküşte payı büyüktür. XVII. yüzyıla kadar geniş topraklar kazanılmış olması medrese mezunlarına geniş bir iş imkanı sağlıyordu. Bu itibarla medreseler, askeriyye sınıfının “Ehl-i Şer” (İslam hukukçuları) kesiminde görev alan diplomalı kişiler yetiştiren pratik kurumlar haline dönüşmüştür.
Çiftbozanlığın artması sonucu medreselerdeki öğrenci sayısı da hızla artmıştır. Medrese ve imâretlerinde normalden çok daha kabarık bir halde yaşayan öğrenciler bu şartlar altında derse çalışma imkan ve iradesini bulamıyorlardı. Gurbetçi gençlerin ilk sığınacağı yer medreseler ve imârethâneler olmuştur. Bu durumda öğrenciler ruhsal bunalıma düşmüşler ve bir takım ahlaksızlıkların da çoğalmasıyla, imâretlerinde içe kapanık hayattan sokağa fırlayan gençler, saldırgan,zorba ve eşkıya davranışlı oluyorlardı. 1543‘de Anadolu kadılarına yollanan bir genelge fermanda; levent sürülerinden halkı korumak için alınacak tedbirler bildirilirken, “Talîb-i ilimden Levent Suhtesi”ne de geniş yer verilmiştir.

MEDRESE MEZUNLARININ ALDIKLARI GÖREVLER VE TOPLUMDAKİ YERLERİ:

Osmanlı Devleti Örfî hukukun yanı sıra Şerî hukuka göre idare edilirdi. Ancak bazan hükümdar da bazı hususlarda yetkili olurdu. Şeriat’ın anlaşılması ve tatbiki belli seviyede bir tahsil ve ihtisas gerektirirdi. Bu işlerde uğraşanların İslam hukukunu iyi bilmesi gerekirdi. Din alimleriyle adalet hizmetlileri bir sınıf içerisinde birleştirilmiş ve bunlara “ulemâ” adı verilmiştir. Kadılar, öğretmenler, imamlar, doktorlar, matematikçiler, astronomi alimleri ve din alimleri hepsi medrese de eğitim gören ve toplumda önemli rolleri olan aydın kimselerdi. Kısaca medreseler Osmanlı toplumunun bürokrat, asker, doktor ve yargıç gibi her türlü eğitilmiş elemanını sağlıyordu. Sadrazamlığa kadar devletin her türlü kademesinde görev yapan ulemânın toplum üzerinde etkili bir itibarı vardı. Şeyhülislamlar ve kadıaskerler yüksek gelirli kimselerdi. Müderrisler ve diğer din hizmetlileri de maddi bakımdan rahat bir hayat yaşıyorlardı.

Müderrislik: Medrese’den mezun olup diploma aldıktan sonra mülâzemet ve kadıasker defterine kaydolunarak en aşağı derecede olan Haşiye-i Tecrid medresesi müderrisliklerinden birine tayin edilirdi. Daha sonra sırasıyla Miftâh, Kırklı, Hariç-Ellili medreseleri müderrisliklerine yükselir. Kadıaskerler’inde hazır bulundukları imtihanda başarılı olduğu takdirde Sahn-ı Semân medreselerinden birine terfi ederdi. Bu son müderrisliği bu günkü anlamda profösörlük ile mukayese etmek mümkündür[29].

Kadılık: Şer’i ve hukukî hükümleri tatbik eden, aynı zamanda hükümetin emirlerini yerine getiren bir makamdır. Kadılar’a “Hâkimü’ş-Şer” veya Hâkim’de[30] denir. Osmanlı Devleti ile birlikte Kadılık Teşkilâtı’nında kurulmuş olduğunu görmekteyiz. Kadılar’ın en önemli ve sürekli gelirleri, yaptıkları hizmetlerden alınan ve Padişah fermanıyla belirlenen harçlardı. Bir de Kadıaskerler vardır ki, bunlar yüksek yargıçtırlar. Anadolu Selçukları da bunu Osmanlılar’dan evvel bulundurmuşlardır. Kadıaskerler Vezir-ia’zam tarafından tayin edilirdi[31].

Şeyhü’l-İslamlık: Osmanlılar’da Hanefî fıkhı üzerine şer’i ve hukukî meselelere ait dinî hükümler veren kişiye “Müftî” karara da “Fetvâ” denmiştir. Müftüler’e Şeyhü’l-İslam ünvânı da verilmiştir. Bunun ilk tarihi bilinmemektedir. Selçuklular’da her şehirde bulunan Müftüler’e Şeyhü’l-İslam denirdi. Osmanlılar’da ise sadece Başmüftü’ye Şeyhü’l-İslam denilmiştir. Fatih devrinde Şeyhü’l-İslamlık resmi bir nitelik kazanmıştır. 1574 yılına kadar müderris ve kadıların tayinleri Vezir-ia’zam’a ait iken, bu tarihten sonra bu görevi Şeyhü’l-İslamlara bırakılmıştır. Şeyhü’l-İslamın en önemli görevi ciddi konularda fetvâ vermekti. Şeyhü’l-İslamlar dürüst ve bilge kişilerden seçilirdi[32] .

OSMANLI DEVLETİN’DE ISLAHAT VE YENİLİK HAREKETLERİ:

Osmanlı Türkleri XVII. yüzyılda zaferler kazanırken bazan da mağlubiyetler görüyordu. Bu sebeple azamet devrine nazaran bir inhitat içinde bulunduklarını anlıyorlardı. Fakat mütefekkirleri askerî, idârî ve ilmî müesseseler de müşahede ettikleri bozuklukları ıslâh etmek sayesinde, “Devlet-i Ebed Müddet” olan milletin eski kudretini tekrar kazanacağına, medenî ve manevî üstünlüğün kendilerinde olduğuna inanıyorlardı. Osmanlı âlimleri Avrupa Devletleri’nin ilerlemelerinde reform ve rönesans hareketleri ile gelişmiş olan müesseselerinin oynadıkları rolünü değerlendirmekten uzak kalmışlardır. Esasında Türklerin kendi medeniyetlerine ve üstünlük duygularına bağlı kalmaları ve Avrupa’da gelişmekte olan yeni medeniyete itibâr etmemeleri normal idi. Nitekim tarihi medeniyetlere mensup olan diğer milletler de hemen aynı psikoloji içinde bulunuyorlar, uzun müddet kendi âlemleri dışında bir medeniyetin mevcudiyetini kabul edemiyorlardı. Osmanlılar kendi medeniyetlerinin inhitatları ve ona çare bulunması hakkında ancak kendi bünyelerine göre görüşler ileri sürmüşler, meseleleri cihânşümul bir mahiyette düşünememişlerdir. Bu da ulemânın yüzyıllarca batılıları daima kafir saydıkları ve medeniyetlerini küfür addetmelerinden kaynaklanmaktadır.

Osmanlı Devleti XVIII. yüzyıl sonlarına kadar bazı yerleri kaybetmesine rağmen onlara tekabül edecek ıslahatlarda yapmışlardır. Osmanlı toplumunda herhangi ıslahat çalışmasının halktan beklenmesi düşünülemezdi. Islahat ya açık fikirli padişahlar veya bunların hamiyetli vezirleri tarafından yapılmıştır. XVIII. yüzyıldan önce Genç Osman (1618–1622), IV. Murat (1617–1640) ve “Köprülüler” ailesinden gelenler ıslahat yapmışlar. Genç Osman hariç hepsi başarılı olmuşlardır. Fakat bütün ıslahat çalışmalarında güdülen gaye, devlet müesseselerinde temelli bir yenilik yapmak değildir. Görüldüğü gibi ıslahat fikirleri ve gereği devletin askeri sahada yenilgiler alması üzerine ortaya çıkmıştır. Islahatçılar devletin bozulmuş olan düzenini kuvvete dayanarak tekrar kurmak istemişler.

Osmanlı Devleti misyonunu; Osman Gazi’nin oğlu Orhan Gazi’ye söylediği; “Adil ol, merhametli ol, iyi adam ol, halkı eşit olarak himaye et, İslam Dini’ni yay ve genişlet, yeryüzünde hükümdarların görevi budur. Ancak böylelikle Allah’ın lütfuna erişirsin, bilmediklerini bilenlere danış” sözü ile ifade etmek mümkündür. XVIII. yüzyılda Avrupa Medeniyeti teşekkül etmiş ilim ve felsefe de büyük hamleler yapılmıştır. Kanunî devrine dönüş fikri ile yapılan ıslahatların devamlı olmaması ve köklü bir değişiklik getirmemesi Osmanlı ordularının sürekli yenilmesi ve bu yüzden Avrupa’ya yaklaşma fikrinin gayri ihtiyârî olarak gelişmesi ile XVIII. yüzyıldan itibaren “Batılılaşma Anlayışı”nın doğduğu söylenebilir. Özellikle III. Selim’den sonra Islahat Layihâları’nda Batı’yı misâl alma isteği ağırlığını açıkça hissettirmiştir. Yine bu dönemden itibaren yenilik hareketleri daha ziyade Padişah ve sadr-ı a’zamların doğrudan doğruya yetkisi ve denetimi altına alınmıştır.

Kanunî Sultan Süleyman devrinde başlayan Osmanlı-Fransız dostluğunun devamlılığı, Fransa’nın Avrupa politikasında üstün bir duruma haiz olması, Türk düşmanı olarak kabul edilen, Ziştovi ve Yaş antlaşmalarına kadar harp halinde bulunan Rusya ve Avusturya devletlerine karşı bir siyaset gütmesi askerlik sanatında diğer devletlerden ileri bulunması, Osmanlı devlet adamlarına tasarladıkları ıslahat için Fransa’dan faydalanmak gereğini kabul ettirdi. III. Selim daha veliaht bulunduğu sırada devlet ricalinden bazı şahıslar vasıtasıyla Fransa kralı XVI. Lui ile irtibat kurarak, hükümdar olduğu zaman devlete bir nizam vermek bilhassa Avrupa orduları tarzında talimli bir ordu vücuda getirmek arzusunu belirtmiş, buna mukabil olarak Fransa Kralı kendisine bazı tavsiyelerde bulunmuş idi.

LALE DEVRİ: Kanuni Sultan Süleyman’dan sonra duraklama devrine giren Osmanlı Devleti’ni, ondan sonra gelen hükümdar ve devlet adamlarından bazıları kurtarmak için çaba sarf etmişlerdir. XVII. yüzyılda Genç Osman (1618–1622), IV. Murad (1623–1640) ve Köprülüler yaptıkları reformlar ile Osmanlı Devleti’ne eski gücünü kazandırmak istemişler. Reformcular öldükten sonra devlet tekrar reforma gerekli duruma düşmüştür. Osmanlılar’da 1711’de Prut ve 1716’da Pasarofça antlaşmalarının imzalanmasını müteâkip, ıslahat ve yenilik faaliyetlerinin başladığını görmekteyiz. III. Sultan Ahmed zamanında (1703–1730) antlaşmaların verdiği huzur sayesinde, Sadra’zam Damat İbrahim Paşa’nın Padişahı barışçı ve ıslahatçı bir siyaset güdülmesi gerektiğine inandırmasıyla girişilen kültür ve imar faaliyetlerinde, Avrupa’nın medeni tesirlerinin önemli bir rol oynadığı görülür. Bu devirde Avrupa’nın önemli merkezlerine ilk defa bazı elçiler göndermek suretiyle batı medeniyetini sathi de olsa tanımak fırsatı bulunmuştur[33].

Lale devrinde sanatın gelişmesiyle beraber yenileşme bakımından kayda değer en önemli olay, matbaanın Türkiye’ye girmesidir. I. Mahmud (1730–1754) ve II. Mustafa (1757–1773) zamanlarında Humbaracı ve Topçu ocaklarının Batı tarzında teşkilatlandırılmasına girişildi. III. Mustafa yeniliklerine inanan bir Padişah olarak, özellikle Avrupa tekniğini iktibasa çalıştı. Bu amaçla Fransa’dan Baronde Tott ve başka mütehassıslar getirerek “Mühendishâne ve Bahriye” sınıfı ve mekteplerini ıslah etmeye çalıştı[34]. I. Abdulhamid zamanında (1774–1789) Sadrıa’zam Halil Hamid Paşa ile orduda teknik sınıfların modernleşmesine devam edildi.