Burcu burcu kokan güllerimiz vardı bizim
Kokusu ta seherde başlar.
Ezanlarımız vardı
En derin uykulardan uyandıran.
Günlerimiz vardı bizim
Güneşin imrendiği
Pırıl pırıl parlayıp, sımsıcak sardığı.
Hele bir yuvalarımız vardı ki…
Duvarlarından nur saçılan.
Her gece meleklerin, içinde
Bayram ettiği yuvalarımız vardı.
Sevgi yumağı analarımız vardı.
Ayakları altında cennet;
Ocağını omuzlayan analarımız
Babalarımız, ağalarımız vardı bizim.
Yürüyüşünden belliydi baba olduğu.
Bir arslan gibi yürekli,
Bir kelebek kadar utangaç.
Hani masallarımız vardı ya; Eskilerden
Bir anlık yaşayıp mest olduğumuz.
Peygamber aşkını, ALLAH aşkını işleyen,
Kuşlar bile kulak verirdi pencereden
Birde insanlarımız var ki, sorma!
Her biri birer rahmet pınarı.
Kardeşini kendine değişen insanlarımız
Hatta aşklarımız vardı bizim.
En derinden seven.
O zaman akçe değil, iman sorulurdu aşklarda
Kur’an sorulurdu, İslâm sorulurdu.
Peki; ne oldu bize Rabbim?
Şimdi ezanlar niye kaldırmıyor bizi?
Niye güller kokmuyor eskisi gibi?
Bülbül niye ötmüyor?
Melekler gelmez oldu evlerimize ey Allah’ım!
Masallar konuşmaz oldu?…
Bunlar ne zaman geri gelecek?
Ne zaman gelecek.
Neden eskisi gibi güller kokmuyor hafız.?
Ergün Küçüktopçu
Bir yanıt yazın