Bülbülün Güle Olan Aşkı
Meşhur hikayedir bülbül sabaha kadar beklermiş gülün başında..
Ötermiş bülbül hasretle En güzel Nameleri yüreğinden kan damlatarak…
Ey gonca aç ki yüzünü göreyim diye
Sevgiliye…
Gül sabaha dek Dinlermiş bülbülün Hasret kokan Namelerini…
Kavuşmak özlemiyle yanar kan kırmızıya boyarmış…
Ve Nihayet tam gün ağarırken tahammülü kalmaz umudu bitermiş
Bülbülün..
Alır başını gidermiş.
Tamda bülbül giderken gül açarmış gonca yanaklarını al al
Vuslat kırmızısı yanaklarını.
Her gece baştan yaşarmış bu öykü…
Aşkı bilenler bilirlermişki kavuşsaydı Aşıklar ,
Gül bülbülün bülbülde gülün olsaydı
Eğer Ne gül kokardı böylesine güzel…
Ne bülülün sesi sineleri böylesine yakardı…
Evet Ayrılmak istemez hiç kimse sevdiğinden…
Hatda bir veda faslında seslenir sevgiliye
Arkasından kal biraz daha diyerek…
Ama ne bülbül bekler biraz daha nede
Gül biraz daha önce açar gül yüzünü…
Hasretdir Aşkı Doğuran büyüten belkide…
Ayrılıklardır Aşk çiçeğinin can suyu…
Hasret uzağındayken yanmak değildir
Sevgiliye…
Sevgilinin yanındayken bile ,
Hasretçekmektir Sevgiliye.
Ergün Küçüktopçu
Bir yanıt yazın