Allah’ım Aşkınla Yak Bizi

Allah’ım Aşkınla Yak Bizi

“Lâ” çekeriz varlığa, oruca niyetimizle.
“Yok…” deriz her halimizle…
“Kimseden fayda yok.”
“Paramızın geçerliliği yok.”
“Sahip olduklarımızdan çare yok.”
Bir kuru ekmeği bile geçiremiyoruz boğazımızdan..!
Bir yudum suyu değdiremiyoruz dudağımıza.
Dudağımızı dilimizi çekiyoruz tatlardan…
Elimizi eteğimizi çekiyoruz varlıktan.
Alıştığımız dayanaklar devriliyor niyetimizin rüzgârında.
Haz sığınaklarımızı sel alıyor susuzluğumuzun yatağında.
Acz ve fakrın yatağında yeniden yoğruluyor ben?imiz…
Kibrin tortularını atıyoruz iftara değin.
Billur bir durulmuşlukla varıyoruz Rahman?ın sofrasına.
Çareler çaresizleşiyor.
Hazlar tadını yitiriyor.
Doymalar aç susuz kalıyor gün boyu.
Etrafımıza bilerek ördüğümüz parmaklıklar kırılıyor.
Cismimizi emen yapışkan kuyulardan kurtuluyoruz.
Çıplak kalıyoruz rahmet yağmurunun altında…
Biz ve eşya arasında bir uçurum açılır.
Ancak Rahman’ın kapatabildiği.
Dudağımızla bütün sular arasına şeffaf bir duvar örülür.
Ancak Rahman’ın kapı eylediği.
Kendimize yetmek için ayağımızın altına döşediğimiz buzlar kırılır.
Vazgeçeriz varlık iddiamızdan.
Geri çekeriz sahiplik davamızı.
Kendimizi sonsuz bir şefkatin eşiğinde beklerken buluruz.
Acınacak halimizi seyrederiz orucun aynasında.